วันหนึ่งพระราชาทรงประชวรหนักและทรงทราบว่าวันเวลาของพระองค์กำลังจะสิ้นสุดลง พระองค์ทรงรำลึกถึงชีวิตอันแสนสุขที่ผ่านมาและใคร่ครวญถึงว่า พระองค์มีพระมเหสีร่วม 4 พระองค์ แต่เมื่อพระองค์กำลังจะตาย พระองค์ต้องอยู่ลำพังเพียงองค์เดียว

           พระองค์ตรัสถามพระมเหสีองค์ที่ 4 ซึ่งเป็นผู้ที่พระองค์ทะนุถนอมและให้แต่สิ่งดีเลิศที่สุดนั้นว่า "ยามที่พระองค์กำลังจะตาย พระนางจะติดตามและอยู่ร่วมกับพระองค์ด้วยหรือไม่" พระนางตรัสตอบปฏิเสธและเสด็จจากไปโดยไม่มีแม้แต่คำพูดใด ๆ คำตอบของพระนางเป็นเสมือนมีดแหลมที่เสียบแทงหัวใจของพระองค์

           พระราชาผู้โศกเศร้าตรัสถามพระมเหสีองค์ที่ 3 ผู้ที่พระองค์รักมากเช่นเดียวกันว่า "หากพระองค์กำลังจะสิ้นลมพระนางจะเสด็จอยู่ร่วมกับพระองค์หรือไม่" พระนางตอบปฏิเสธพร้อมกับตรัสว่า "ชีวิตของพระนางดีเลิศเกินไป เมื่อพระองค์ตายพระนางก็จะแต่งงานใหม่" หัวใจของพระองค์จมดิ่งไปและรู้สึกเหน็บหนาว

          พระราชาตรัสถามคำเดียวกันกับพระมเหสีองค์ที่ 2 ผู้มักเคียงข้างพระองค์เสมอ พระนางตอบว่า "พระนางรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถช่วยเหลือพระองค์ได้ สิ่งที่พระนางทำเพื่อพระองค์ได้คือ ร่วมขบวนเสด็จพระศพของพระองค์ไปยังสุสานเท่านั้น" คำตอบของพระนางเสมือนสายฟ้าที่ทำให้พระองค์สูญสิ้นทุกอย่าง

           แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น "ข้าพระองค์จะเสด็จตามพระองค์ไม่ว่าพระองค์จะไปที่ไหนก็ตาม" เมื่อพระราชาหันไปมอง เจ้าของเสียงก็คือ พระมเหสีองค์แรก พระนางช่างผ่ายผอมเหลือเกิน และทุกข์ทรมานเพราะความอดอยาก พระราชาตรัสด้วยความเศร้าโศกว่า พระองค์น่าจะดูแลพระนางมากกว่านี้ในยามที่พระองค์มีโอกาส แล้วพระราชาก็สิ้นลมโดยมีพระมเหสีองค์แรกผู้ซีดเซียวสิ้นใจลงอยู่เคียงข้าง

นิทานเรื่องนี้สอนอะไร