เรื่อง  กำพร้าขี้เฮื้อน

เมืองนครศรี  มีพระยาพรหมทัตเสวยราชสมบัติ  มีมเหสีชื่อพระนางปัสสวดี                             

ที่ริม เมืองนครศรี  มีสามีภรรยาคู่หนึ่งอาศัยอยู่มีอาชีพขอทาน  ขณะนั้นภรรยากำลังตั้งครรภ์                เมื่อครบกำหนด  นางคลอดลูกออกมาเป็นชาย  มีรูปร่างผิวพรรณน่าเกลียดผิดมนุษย์  ดุจดัง            เป็นขี้เรื้อน  อีกทั้งตัวดำด้วย  ต่อมาไม่นานบิดามารดาก็ตายจากไป  ท้าวจึงได้ชื่อว่า  “กำพร้า                  ขี้เฮื้อน”  เมื่อไม่มีญาติพี่น้องท้าวกำพร้าขี้เฮื้อนจึงไปอาศัยอยู่กับย่าจำสวนซึ่งเป็นคนเฝ้าสวน                ให้พระยาพรหมทัต

                กล่าวถึงเมืองพารา  เป็นเมืองที่อยู่ห่างไกลจากเมืองอื่นมาก  ผู้มีบุญเท่านั้นจึงจะเดินทาง ไปถึง  เมืองพารามีกษัตริย์ปกครองชื่อพระเจ้ากาบัง  มีพระธิดาผู้มีสิริโฉมงดงามมากและมีวาจาสิทธิ์  ชื่อนางน้อยลิ้นยำ  เจ้าเมืองหลายเมืองล้วนหมายปอง  ต่างยกทัพมาตีหวังแย่งชิงนางไปเป็นมเหสีทั้งสิ้น  แต่เนื่องจากนางมีวาจาที่ศักดิ์สิทธิ์เจ้าเมืองเหล่านั้นจึงพ่ายแพ้กลับไป 

                ฝ่ายเมืองนครศรีนั้นนางปัสสวดี  ได้ประสูติพระธิดาองค์หนึ่งมีรูปโฉมงดงามมาก ชื่อบัวลอย  เมื่อเจริญวัยจึงสร้างปราสาทเสาเดียวให้อยู่  แล้วให้ประชาชนไปนอนเฝ้าและถ้าใครฝันดีพระยาพรหมทัตก็จะประทานรางวัลให้  ท้าวกำพร้าขี้เฮื้อนได้ไปนอนเฝ้าด้วยและฝันว่า    ตนเดินเข้าป่าได้พบคนผู้หนึ่งมีความสามารถพาไปปราบเมืองเมืองหนึ่ง  แล้วได้เป็นกษัตริย์ ได้มเหสีผู้มีความงามมีวาจาสิทธิ์  เมื่อท้าวกำพร้าทูลพระยาพรหมทัต ๆ กริ้วมาก  สั่งให้ท้าวไปหาตามความฝันมาให้ดูถ้าไม่ได้ต้องถูกประหารชีวิต  ท้าวกำพร้าขี้เฮื้อนออกเดินทางโดยเป่าขนเป็ดอ่อนนำทาง  พอเดินทางไปถึงต้นไทรใหญ่มีโพรงอยู่โคนต้นพอดีคนนอนได้บริเวณนั้นเป็นที่นอนของพระยาฉัททันต์และบริวารเทวดาเอาขนเป็ดท้าวกำพร้าไปทิ้ง  ท้าวจึงไม่รู้จะเดินทางต่อไปทางไหนจึงหยุดนอนในโพรงไม้นั้น  ตกกลางคืนพระยาฉัททันต์กับบริวาร  ก็กลับมานอนที่พักนั้น  ท้าวกำพร้าหลับและฝันว่าถ้าอยากไปเมืองพาราให้กวาดมูลช้าง  ให้สะอาด  ท้าวก็ปฏิบัติตามอยู่  7  วัน  พระยาช้างจึงถามว่าท้าวประสงค์สิ่งใด  และได้พาไปที่เมืองพาราตามประสงค์  ท้าวกำพร้าส่งสารถึงพระยากาบังเพื่อขอนางน้อยลิ้นยำ  พระยากาบัง   กริ้วมากจึงให้ทหารขับไล่แต่ถูกพระยาฉัททันต์ไล่ฆ่าตายหมดบ้านเมืองถูกทำลาย   พระยากาบัง        จึงยกนางน้อยลิ้นยำพร้อมเมืองพาราให้แก่ท้าวกำพร้าขี้เฮื้อนครอบครอง   ต่อมานางน้อยลิ้นยำจึงเปล่งวาจาสิทธิ์ให้ทุกอย่างคืนสภาพดังเดิม

                กำพร้าขี้เฮื้อนถอดคราบออก  มีรูปโฉมงามยิ่งนัก  จึงเข้าหานางน้อยลิ้นยำ นางตกใจมาก  ท้าวจึงเล่าความเป็นมาให้ฟังทั้งสองก็รักกัน  พระยากาบังจัดงานอภิเษกให้สมเกียรติ  และนางน้อยลิ้นยำนำคราบกำพร้าขี้เฮื้อนไปเผาไฟทิ้ง  พระยากาบังและประชาชนต่างชื่นชมในรูปโฉมที่แท้จริง และให้ครองเมืองต่อจากพระยากาบัง

                ไม่นานท้าวกำพร้าขี้เฮื้อนก็ขอลากลับเมืองนครศรีมีนางน้อยลิ้นยำตามเสด็จด้วยพร้อมเหล่าเสนาอามาตย์ขบวนช้างฉัททันต์  พระยาพรหมทัตทราบเรื่องก็ยกทัพมาต่อสู้แต่ก็พ่ายแพ้เพราะวาจาสิทธิ์ของนางน้อยลิ้นยำ  จนในที่สุดพระยาพรหมทัตถูกดินสูบเพราะอยากได้นางน้อยลิ้นยำมาเป็นมเหสี  ไพร่ฟ้าเมืองนครศรีจึงทูลเชิญท้าวกำพร้าขี้เฮื้อนเป็นกษัตริย์พร้อมทั้งมอบนางบัวลอยธิดาพระยาพรหมทัตเป็นมหสีอีกองค์หนึ่ง  ท้าวกำพร้าขี้เฮื้อนและพระมเหสี  ทั้งสองจึงครอบครองเมืองจวบจนสิ้นอายุ 

Advertisement