.....ที่มาของการเขียนวันนี้สืบเนื่องมาจากการหยิบหนังสือรายสัปดาห์บางกอกขึ้นมาเปิดดูเล่นๆ
แต่ไปสะดุดกับนิยายเรื่องหนึ่ง "ลูกขวาน"ครับ เขียนโดย ปรางค์ บางกอก
ที่สะดุดก็คือนิยายเรื่องนี้ได้เคยตีพิมพ์ไปแล้วเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน นั่นเอง
"บางกอก"นำกลับมาลงให้อ่านใหม่เป็นตอนๆ ก็เลยอ่านดู แล้วสะดุดสำนวนครับ
ไปเหมือนกับครูท่านหนึ่งที่ผมรู้จักและเคยร่วมงานสอนกันมาชั่วระยะเวลาหนึ่ง
ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดสงขลา(ปัจจุบันยุบไปแล้ว)
ครูท่านนั้นก็คือ "ครูอุดร บวรสุวรรณ" นักเขียนเรื่องสั้น เคยอ่านผลงานท่านไม่มากนัก
แต่แอบชมชอบในลีลา สำนวนการเขียนของท่าน "เกิดเป็นครู"ก็เป็นผลงานการเขียนของท่าน
ครูอุดร บวรสุวรรณ ถ้าจำไม่ผิดท่านสอนวิชาวิทยาศาสตร์ ที่โรงเรียนกลับเพชรศึกษา
อัธยาศัยดีมาก คุยสนุก ท่านมักจะเปรียบเทียบสิ่งต่างๆกับอีกสิ่งหนึ่งอย่าน่าขำ น่าทึ่ง
เสื้อของท่านไม่เคยปล่อยชายไว้นอกกางเกง เป็นแบบอย่างที่ดีเสมอ ท่านเคยแนะนำ
การปฏิบัติตนในการเป็นครู งานเขียนของครูอุดร มักจะสอดแทรกคติเตือนใจไว้มากมาย
ก็เลยข้องใจว่า "ปรางค์ บางกอก" เป็นอะไรกับ ครูอดร บวรสุวรรณ
สำนวนจึงละม้ายคล้ายกันนัก
ใครรู้ช่วยบอกที....ยังไงก็ตามก็อยากเชิญชวนให้ อ่าน "เกิดเป็นครู" ดูครับ
โดยเฉพาะเราที่เกิดเป็นครู
ครูนักประพันธ์ "อุดร บวรสุวรรณ"
(28.57%-7 ผู้โหวต)
เกี่ยวกับเรื่อง ครูนักประพันธ์ "อุดร บวรสุวรรณ"
