ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ป่าหิมพานต์ ดาบสสองพี่น้องได้สร้างบรรณศาลา
บำเพ็ญเพียรอยู่ริมฝั่งแม่น้ำคงคา บรรณศาลาของดาบสผู้พี่อยู่ทางเหนือน้ำ
ส่วนของดาบสผู้น้องอยู่ทางใต้น้ำ....

อยู่มาวันหนึ่ง พญานาคชื่อ มณีกัณฐะ
ขึ้นจากบาดาลไปหาดาบสผู้น้องชาย
และกอดรัดดาบสด้วยความรักใคร่เป็นอย่างมาก
ก่อนที่จะแผ่พังพานอยู่เหนือศีรษะดาบสเป็นครู่ใหญ่
แล้วคลายขนดตัวลาจากพระดาบสไป...
วันต่อมาก็เวียนมากอดรัดพระดาบสอยู่อีก
เล่นเอาพระดาบสกลัวจนร่างกายซูบผอมผิดปกติ

ฝ่ายผู้พี่ครั้นเมื่อรู้เรื่องเข้า จึงออกอุบายให้น้องชายว่า...
"ถ้าพญานาคขึ้นมาอีก เธอจงขอแก้วมณีที่ผูกคอเขา แล้วเขาจะไม่มาอีก"

ดาบสน้องชายก็ได้ทำการตามที่พี่ชายกล่าวไว้
พอเห็นพญานาคขึ้นมาถึงประตูบรรณศาลา
ก็รีบเอ่ยปากขอแก้วมณีที่ห้อยคอพญานาคทันที

พญานาคเมื่อถูกขอแก้วมณีที่ตนรักและหวงแหนที่สุด ก็นึกเกลียดชังพระดาบส
แล้ววันต่อมาเมื่อพญานาคปรากฎตัวขึ้น วันที่ 2 วันที่ 3 พระดาบสก็ขออีก
พญานาคจึงบอกอย่างฉุนเฉียวว่า...
"ท่านดาบส ท่านช่างตื้อเก่งเสียจริง แต่ถึงอย่างไรข้าก็ให้ท่านไม่ได้หรอก
เพราะแก้วมณีดวงนี้ เป็นสิ่งที่ข้ารักและหวงแหนมากที่สุด
ข้าได้กินข้าวน้ำอาหารอิ่มหนำสำราญก็เพราะอาศัยแก้วมณีดวงนี้แหละ"

"นั่นซี! ข้าก็อยากได้ข้าวปลาอาหารอิ่มหนำสำราญ
เหมือนท่านบ้างยังไงล่ะ จึงได้ขอท่าน..."
ดาบสยังคงเซ้าซี้ต่อไป "ท่านรักข้ามิใช่หรือ ให้ข้าเสียเถิด"

ว่าแล้วพญานาคก็รีบโจนลงสู่แม่น้ำคงคาดำหายลับไป
และไม่กลับมาหาดาบสผู้นั้นอีกเลย...

"นี่แหละน้องเอ๋ย!" ดาบสพี่ชายเอ่ยขึ้น
เมื่อได้ทราบเรื่องราวจากปากคำของน้องชายที่เล่าให้ฟัง
"วิธีจะทำให้คนเกลียดนั้นไม่ยากหรอก...
ถ้าเธอรู้ว่าสิ่งใดเป็นที่รักและหวงแหนของเขา ก็จงขอสิ่งนั้น
แล้วเขาจะเกลียดเธอทันที ดีกว่าไปด่าว่า ขับไล่ ทุบตี เขาเสียอีก
แต่ในทำนองตรงกันข้ามถ้าเธออยากให้เขารัก ก็อย่าได้ขอสิ่งนั้นเป็นอันขาด
มิฉะนั้นแล้วเขาจะเกลียดเธอทันที"

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ดาบสทั้งสองจึงบำเพ็ญเพียรอยู่ ณ บรรณศาลาของตน
อย่างสุขสบาย โดยไม่มีสิ่งใดมารบกวนอีกเลย...





คติเรื่องนี้....

การทำให้คนเกลียดชังนั้น แท้จริงแล้วไม่ได้ยากอะไร
จงออกปากขอของที่เขารักและหวงแหนเข้าเถอะ
เดี๋ยวก็ได้การเอง... ไม่เชื่อก็ลองดู

จาก หนังสือ....
นิทานชาดก พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ  และ  www.bloggang.com/