1.มีความเมตตาต่อศิษย์ :ปรารถนาให้ศิษย์พ้นทุกข์ พ้นจากอบายมุขทั้งปวง 
2. มีความกรุณาต่อศิษย์ : ปรารถนาให้ศิษย์เป็นสุข มีพัฒนาการ มีความพึงพอใจ สบายใจ
3.แสดงมุทิตาต่อศิษย์ : พลอยยินดีเมื่อศิษย์ได้ดี มีพัฒนาการตามศักยภาพของเขาแม้เพียงเล็กน้อย
4.วางอุเบกขาต่อศิษย์ : เมื่อเราได้เพียรพยายามทำหน้าที่ของครูโดยสมบูรณ์แล้วศิษย์ของเรายังไม่มีพัฒนาการ เราก็ควรทำใจให้เป็นปกติ คิดเสียว่าเรากับเขาดี มีวาสนาได้เป็นศิษย์เป็นครูกันเพียงเท่านี้ก็ดีแล้ว ถึงแม้ศิษย์คนนั้นจะไม่มีพัฒนาการทางความรู้ ไม่มีพัฒนาการทางความดี หรือมีพัฒนาการแต่เพียงเล็กน้อย เขาก็จะสามารถสัมผัสได้ถึงไออุ่นของความรัก ความเมตตาที่ครูมีต่อเขาและเขาจะมีความเคารพรักและศรัทธาต่อครูไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าศิษย์คนอื่น ๆ ที่มีพัฒนาการหรืออาจจะเคารพรักมากกว่าด้วยซ้ำไป

       กับความรู้สึกที่ดี ๆ ที่มีกับลูกศิษย์มาตลอดระยะเวลาเป็นสิบ กว่าปี ครูคนนี้มีความสุข และห่วงลูกศิษย์ทุก ๆ คนอย่างสม่ำเสมอ  หลาย ๆ คน ที่รักแม่(ครู) ที่หนูเรียกกันติดปากว่าแม่นก  ทุก ครั้งที่เจอ หัวใจของแม่นกคนนี้รู้สึกพองโต แทบบอกไม่ถูก ดีใจทุกครั้งที่ลูก ๆ ยกมือไหว้ด้วยความเคารพและ "สวัสดีจ้าแม่จ๋า"  รู้สึกว่าชีวิตนี้คงจะต้องทุ่มเทไปกับลูก ๆ แม้ว่าจะสอนมากมาย งานภาระต่าง ๆ มากหลายทวีตัวแต่ก็สู้ไม่ถอยเพราะมีกำลังใจเต็มเปี่ยมอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง....หลายครั้งจะต้องจูนคลื่นเข้าหากัน......กว่าจะสอนกันได้...ทั้งให้เขียนอนุทิน   วาดรูปผังมโนทัศน์   เขียนความสนใจ ความต้องการของนักเรียน ของผู้ปกครอง  โทรศัพท์  ฯลฯ นานหลายวันกว่าจะจำชื่อกันได้...กว่าจะสร้างสัมพันธภาพ   มิตรไมตรีที่ต้องการหยิบยื่นเมื่อเข้ามาอยู่ที่รั้ว ค.ช. เดียวกัน (รั้วฟ้า-แดง)   สมกับที่เพลงสถาบันงามเด่นเป็นสง่า   มีชื่อว่าคำเขื่อนแก้วชนูปถัมภ์  ....การศึกษาการกีฬาเราเลิศล้ำ ...คุณธรรมประจำจิตมิตรไมตรี.........

    ณ วันนี้กับความจริง...กว่าจะถึงวันนี้ได้ ครูคนนี้คิดว่ามีความพร้อมเต็มที่จึงได้ลองส่งผลงานที่เราได้ร่วมแรงจิตแรงใจกันกวด(แข่งขัน)รางวัล...จากการศึกษาเรียนรู้มาหลาย ๆ รางวัลไม่ว่าจะเป็นโล่รางวัล เหรียญทอง  เหรียญทองแดง เกียรติบัตร ต่าง ๆ ทั้งของนักเรียน ของครู หลากหลาย แต่วันนี้ ชั่วโมงนี้ เวลานี้..ครูสงสัยทวีคูณ (มากขึ้น)กับสถาบัน...จากเรื่องความดีความชอบที่มักจะรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่จะสิ้นปีการศึกษา...วันนี้เมื่อพร้อมและส่งประเมินครูดีในดวงใจ...ทำไมจึงต้องมาอึดอัดเหมือนกันกับระบบงานราชการของทางโรงเรียน/ศูนย์เครือข่ายของโรงเรียนเป็นอย่างมาก.....เตรียมตัวตั้งแต่ 21 สิงหาคม 2552 ที่ได้รับข้อมูลจากเว็ปไซต์ คิดว่าปีที่แล้วเราไม่พร้อมจะไม่ส่งแต่ปีนี้พาลูก ๆ ไปแข่งได้รางวัลทั้งระดับภูมิภาคเป็นตัวแทนไปแข่งระดับประเทศอยากที่จะให้รางวัลกับความสำเร็จของตนเองสักครั้ง..เพราะคิดว่าโอกาสดี ๆ แบบนี้หากเราพร้อมแล้วไม่ลองส่งประกวดดู..จะไม่สมกับที่เราเคยสอนลูก ๆ ว่า จะแข่งอะไรก็ตามต้อง"รู้เขา  รู้เรา รบทั้งร้อยอย่างไรเราก็ต้องชนะแน่นอน" ส่งตั้งแต่ 8 กันยายน 2552 แต่พอเข้าจริง ๆ ทางศูนย์เครือข่ายบอกว่าไม่ชื่อในการประเมิน และทำการประเมินเรียบร้อยแล้ว ..ครูใจหายวาบ....แล้วเราจะจัดห้องโชว์หลักฐาน..เตรียมฉายโปรเจคเตอร์ประกวดผลงานดีเด่นของลูก ๆ ให้ใครดูหล่ะ....เลยจำเป็นต้องดิ้นรนโทรไปต่อว่าต่อขานสุดท้ายเขาว่าประเมินเสร็จไปแล้วเมื่อเที่ยงนี้ เวลานี้บ่ายโมงแล้วกรรมการประเมินกลับหมดเกรงใจเขา  ครูถามดูว่ามีใครได้...ทางศูนย์(สำนักงานกลั่นกรอง)ก็เฉย... ..แต่มาแก้ปัญหาให้ครูว่าจะส่งไปแทนในช่วงชั้นอื่นเพราะไม่สามารถลงช่วงชั้นที่ครูต้องการได้...ครูรู้สึกเสียใจมากกับระบบของสถานศึกษาของโรงเรียนเรา..ทั้งศูนย์เครือข่ายที่มาใช้โรงเรียนเราเป็นเจ้าภาพ...มาใช้ห้องประชุมกลั่นกรองต่าง ๆ...โรงเรียนใหญ่ขนาดนี้...โรงเรียนในฝัน..วาดฝันสวยหรูแต่ทำไมระบบราชการเรามันจึงแย่มากมายนัก............รู้สึกเครียด อึดอัด มากมาย.....

      ณ วันนี้ กับความรู้สึกดี ๆ ของครูที่มีต่อลูกศิษย์ทุกคนเปี่ยมล้นไปด้วยความเมตตาเสมอ...แต่สถาบันของเราหากต้องถอยหลังเข้าคลอง..อย่างนี้..แล้วครูเราจะเอากำลังใจจากที่ไหนมาทำงาน....โลกใบนี้ยังมีความยุติธรรมจริงหรือ...ความจริงที่ว่าคนดีผีคุ้มจะยังมีอยู่หรือเปล่า...หากระบบอุ้มชูเด็กใครเด็กมันยังคงมีอยู่......

    ณ วันนี้ หากระบบราชการของสำนักงานเขต...พื้นที่...เขต....ตัวเสาหลักนำทางดี...เป็นพ่อบ้านที่มีหน้าที่กลั่นกรองขั้นสุดท้ายสามารถตัดสินเองได้ลูก ๆ คงไม่ต้องมีปัญหา...นี่พี่ใหญ่(ศูนย์เครือข่าย)และพี่รอง(สถานศึกษา)...ไม่ทำการบ้านไม่ดูแลบ้านแล้วน้องเล็ก(ครูน้อย ) กับลูก ๆ (นักเรียน ม.ปลาย) หลาน ๆ (นักเรียน ม.ต้น)  เหลน (นักเรียนประถมศึกษา) โหลน (นักเรียนปฐมวัย)ฯลฯ จะพึ่งพาใครได้คะ

    ครูก็ขอระบายความคิดที่อึดอัดฝากไว้กับบทความนี้บ้างหล่ะกันนะคะ  อย่าคิดมากหล่ะ...ยังไงครูก็ยังคงเป็นครู...ที่จะอยู่กับลูก ๆ (นักเรียน) ตลอดไปจนกว่าชีวิตจะจบสิ้นไปอยู่นั่นแหละ เพราะครูเกิดที่นี่...เรียนที่นี่ ....ทำงานที่นี่...และคงจะต้องวายชีพที่นี่แหละค่ะ.....สิ่งเดียวที่ครูมีคือจะบำเพ็ญตนให้สมกับที่ได้ชื่อว่าครูและจะตั้งใจฝึกสอนศิษย์ให้เป็นพลเมืองดีของชาติ   และจะรักษาชื่อเสียงของคณะครูและบำเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ต่อสังคมตลอดไป..แม้ว่าในใจที่ซุกซ่อนความอึดอัด...ก็จะต้องเก็บกักไว้....ขอเพียงมีลมหายใจกับอุดมคติในชีวิตของครูมีอยู่ก็พอเพียงแล้วกระมัง..........

สุดท้ายนี้ฝากความระลึกถึงครูทุก ๆ ครูของคนไทย...ผู้ที่มีดวงใจ...ดวงเดียวในหัวใจของเด็กหลาย ๆ คน สมกับเพลงพระคุณที่สามที่เราร่วมร้องกันในวันครูทุก ๆ ปีเทอญ..

                                                   "มะลิ" แทนวจีถ้อยร้อยมาลัย

                                                    "ดอกกล้วยไม้" ใช้แทนครูผู้สร้างสรรค์

                                                    "กุหลาบ" หรูชมพูขาวมารวมกัน

                                                  แทน "กตัญญุตาครู    บูชาจารย์"

                                                                                                                                                     parrot.