ในอดีตนั้นภาษาและตัวหนังสือของคนไทยได้รับอิทธิพลมาจากมอญและขอม ซึ่งมีความเจริญมาจากชาติอื่นในสุวรรณภูมิ ต่อมาเมื่อพ่อขุนศรีอินทราทิตย์ทรงประกาศอิสรภาพจากขอม จึงเลิกใช้ขนบประเพณีแบบขอม และเลิกใช้ภาษาขอมในทางราชการ   เปลี่ยนเป็นภาษาไทยแทน แต่ยังคงเขียนด้วยภาษาขอมหวัด

        ในปีพ.ศ.๑๘๒๖พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงประชุมนักปราชญ์ราชบัณฑิตร่วมกันประดิษฐ์

อักษรไทยขึ้น เรียกว่า ลายสือไทย

ลักษณะของลายสือไทย

            มีผู้ให้ความคิดเห็นเกี่ยวกับลายสือไทยต่างๆกัน บ้างก็ว่ามาจากอักษรปัลลวะ อักษรมอญ และอักษรขอม   ซึ่งพระองค์คงจะเอาเลือกเอาลักษณะของตัวอักษรที่สะดวกแก่การเขียนมากที่สุด  มาดัดแปลงเป็นอักษรไทย ดังนี้

             - รูปพยัญชนะส่วนใหญ่นั้นดัดแปลงมาจากอักษรขอม บางส่วนก็มาจากปัลลวะ และมอญ

             - รูปสระนั้นดัดแปลงมาจากอักษรขอม มีครบทุกเสียงในภาษาไทย

             - รูปวรรณยุกต์คิดขึ้นใหม่ทั้งหมด มี ๒ รูป คือ ไม้เอก และไม้โท

             - ตัวเลขนั้นดัดแปลงมาจากตัวเลขขอม

             คุณลักษณะพิเศษของลายสือไทย คือ ความสูงต่ำของตัวอักษรนั้นเสมอกันและวางรูปพยัญชนะและสระทุกตัวไว้ในบรรทัดเดียวกัน ทำให้ไม่สิ้นเปลืองเนื้อที่ รูปอักษรมีมากพอ รูปอักษรส่วนมากเป็นเส้นเดียวกันตลอด ทำให้้เขียนง่าย รวดเร็ว ไม่ต้องยกปากกา


การเปลี่ยนแปลงอักษรของพ่อขุนรามคำแหง

             ในรัชกาลพญาลิไท ( พ.ศ. ๑๙๐๐ ) การเขียนตัวอักษรมีการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิหลายประการ เช่น

             - รูปสระ อิ อี อื อยู่บนพยัญชนะ อุ อู อยู่ล่าง

             - รูปสระ ใ ไ โ สูงขึ้นเกินพยัญชนะ

             - เริ่มใช้ไม้หันอากาศบ้าง แต่ยังไม่ใช้ทั่วไป

             - ตัว ญ เขียนเช่นเดียวกับปัจจุบัน

             - เพิ่มตัว ฤา ฦา

             ต่อมาในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ( พ.ศ.๒๑๙๙ – ๒๒๓๑)ได้มีการเปลี่ยนแปลงลักษณะอักษรและอักขระวิธี ดังนี้

             - ใช้ไม้หันอากาศโดยทั่วไป

             - สระเอีย ใช้เช่นเดียวกับปัจจุบัน ทั้งแบบมีตัวสะกด และไม่มีตัวสะกด

             - สระอือ สระออ เมื่อไม่มีตัวสะกดใช้ อ เคียง

             - สำหรับวรรณยุกต์นั้น สันนิษฐานว่ามีครบ ๔ รูป เช่นเดียวกับปัจจุบัน ดัังหลักฐานที่ปรากฏนหนังสือจินดามณีซึ่งแต่งในรัชกาลนี้

ที่มา : กุหลาบ มัลลิกามาส หนังสือวรรณกรรมไทย  /  ภาษาสยามดอทคอม