สาเหตุของการเห่าคือ เกิดจากเหตุผลหลายประการดังนี้ (ที่มา)
         - ความเบื่อ
         -การค่อยๆดัดนิสัย 
         - ความกังวลที่จะต้องแยกจากเจ้าของ
         - การละเลยทอดทิ้ง 
         - ความกลัว
          ดูมูลเหตุแล้วน่าจะมาจากความกลัว  เพราะสุนัขตัวเล็ก ๆ ข้างบ้านเห่าถี่มาก พร้อมกับวิ่งและใช้เท้าตบอะไรซักอย่างที่เดินอยู่ใกล้ ๆ นั้น ทำให้ต้องออกมาถ่ายภาพเก็บความน่ารักของเจ้าสุนัขน้อย พอเราเข้าไปใกล้กับวิ่งหนี  ทำให้เราได้ถ่ายภาพสิ่งที่เขากลัวได้ถนัด  เมื่อเรากลับ เขาก็วิ่งกลับไปหาสิ่งที่เขาเห่าอยู่นั้น มองไปแล้วเหมือนกับการเรียนรู้ชีวิต

       - ความกลัว : สุนัขบางตัวเห่าเพราะมันรู้สึกกลัวสิ่งที่เห็นและเสียงต่างๆ รอบตัวไม่ว่า
มันจะอยู่ข้างใน หรือข้างนอกบ้าน วิธีแก้คือถ้าสุนัขของคุณอยู่ข้างในบ้าน
คุณสามารถช่วยมันได้มากด้วยการกันมันจากสิ่งเร้าต่างๆ เอามันไปไว้ในห้อง
ห่างจากถนน เปิดเพลงให้มันฟัง และปิดม่านบังแสงเสียแต่ถ้ามันอยู่ข้างนอก
ลองพามันออกจากที่กำบังทีละน้อย ให้มันได้เข้าไปใกล้ภาพหรือเสียงที่ทำให้มันกลัวลูบมัน พูดกับมันด้วยเสียงปลอบโยน และช่วยให้มันรู้สึกผ่อนคลาย จากนั้นก็ชมเชยที่มันเงียบและสงบลงแน่นอนว่าจะต้องมีหลายครั้งที่คุณต้องการให้สุนัขของคุณเห่า เช่น เมื่อคนแปลกหน้ามาที่หน้าบ้านหรือมายืนอยู่ตรงหน้าต่างบ้านของคุณ นั่นคือเหตุผลที่คุณไม่ต้องการสอนให้สุนัขเงียบจนเป็นใบ้ให้สอนมันว่าจะเห่าก็ไม่เป็นไรจนกระทั่งคุณบอกว่า "เงียบ" มันต้องเงียบ
ตามที่คุณสั่งถ้ามันเห่าเมื่อมีคนมายืนหน้าบ้านก็ขอบคุณมันเถอะที่มันเตือนคุณให้รับรู้ถึงอันตรายในกรณีนี้คุณต้องบอกให้มันเงียบแล้วก็ชมเชยมันมันด้วย ปฏิสัมพันธ์เชิงโต้ตอบเช่นนี้เป็นสิ่งที่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณและสุนัขของคุณเป็นความสัมพันธ์ที่เยี่ยมยอด

          ในมุมมองของสัตว์เลี้ยง แล้วคนล่ะ ตัวเล็ก ๆ ถ้าพูดบ่อย ๆ เกิดมาจากอะไร กัน

          คนตัวเล็ก ๆ  ยังไม่ได้เรียนรู้อะไรมากนัก  บางทีเด็กพูดไปเรื่อย ๆ ไม่มีคนฟัง เขาก็ยิ่งตะเบ็งเสียงดัง ลักษณะอย่างนี้   Berk มีความเห็นว่า เวลาผู้ปกครองเด็กเห็นเด็กพูดกับตนเองขณะทำงานที่เด็กไม่เคยมีประสบการณ์ มาก่อน ผู้ใหญ่ควรตระหนักได้ว่านั่นคือ สัญญาณที่แสดงให้เห็นว่าเด็กกำลังต้องการคำพูดที่ให้กำลังใจจากผู้ใหญ่ และเด็กกำลังต้องการการประคับประคองทางจิตใจ เพื่อที่จะรู้ว่ากิจกรรมที่เขากำลังทำอยู่นั้นมีจุดประสงค์อะไร ดังนั้น ผู้ใหญ่ก็อาจเข้าไปชี้แนะเพื่อให้เด็กสามารถ เห็นวิธีที่เด็กจำเป็นต้องใช้ในการแก้ปัญหา และหลังจากนั้นผู้ใหญ่ก็ค่อยๆ ถอยออกมา การสั่งห้ามมิให้เด็กปริปากพูดหรือการตำหนิเวลา เด็กพูดกับตนเองมักทำให้เด็กเล็กเก็บกดอารมณ์และความรู้สึกต่างๆ ซึ่งจะมีผลทำให้เด็กไม่กระตือรือร้นที่จะเรียนหรืออ่านหนังสือ และเมื่อเด็กเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เด็กเก็บกดเหล่านี้ก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ควบคุมอารมณ์ใดๆ ไม่ได้การพูดกับตนเองมิได้เป็นกิจกรรมเดียวที่เด็กเล็กชอบทำ การมีโลกสมมติของตนเองก็เป็นกิจกรรมอีกรูปแบบหนึ่งที่ผู้ใหญ่สามารถ พบเห็นได้บ่อยในชีวิตของเด็กเล็กทุกคน เช่น เวลาเล่นกับเพื่อน เด็กเล็กมักสมมติตนเองเป็นเทพเจ้า เป็นสัตว์ เป็นนางฟ้า หรือแม่มด ฯลฯ ความนึกคิดเช่นนี้ได้ทำให้นักจิตวิทยางุนงงและสงสัยมานานแล้วว่าเหตุใดเด็กเล็กจึงมีโลกแห่งจินตนาการลักษณะนี้ด้วยในอดีตวงการจิตวิทยาได้ยอมรับในความคิดของ Freud และ Piaget ที่ว่าเด็กเล็กเป็นบุคคลที่ไม่มีเหตุและผลในการกระทำใดๆ เพราะเขาไม่สามารถจะลำดับขั้นตอนความเป็นเหตุเป็นผลของความนึกคิดต่างๆ ได้ และความนึกคิดของเด็กนั้น ส่วนใหญ่เป็น ความฝันและความปรารถนาที่ไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความจริง ดังนั้น เด็กเล็กจึงไม่สามารถจำแนกเรื่องที่เป็นจินตนาการ ออกจากเรื่องจริงได้  ที่มา

      บางทีการเรียนรู้ของเขา  ทำให้เราขุ่นมัว  ไม่ตอบคำถาม ซึ่งคงค้างคาใจไปอีกยาวนาน เพราะไม่ได้รับคำตอบที่อยากรู้ แก้ปัญหาได้ บอกได้ ให้ความรัก...พอไหมนะ ..

Advertisement