เรื่องนี้มันผ่านมาเกือบ 30 ปี แล้ว แต่ก็ยังเป็นเรื่องที่คาใจสมัยผมเรียนอยู่ประถมศึกษาปีที่ 4 เป็นวิชาภาษาอังกฤษ ครูถามนักเรียนเรียนดีคนหนึ่งปรากฎว่าเค้าตอบไม่ได้ ครูให้นั่งและครูบอกเค้าว่า ครูเข้าใจถึงความตั้งใจ แต่พอมาถึงผมในคำถามเดียวกัน ผมก็ตอบไม่ได้ เพราะเป็นสำนวนที่ยาก ปรากฎว่าผมโดนครูตีอย่างแรง หาว่าผมไม่ใส่ใจการเรียน มันทำให้ผมค้างคาใจมาจนปัจจุบันว่า ความผิดเดียวกัน ทำไมไม่ลงโทษเหมือนกัน หรืออย่างน้อย ๆ ครูน่าจะอธิบายเหตุผลถึงการลงโทษและไม่ลงโทษ ให้ นร.รับรู้ก็ยังดี เพราะถึงทุกวันนี้ผมเป็นครูสอนหนังสือ เวลาผมจะลงโทษ นร.ทุกกรณีผมจะชี้แจงความผิดของนักเรียน และเหตุผลที่จะต้องถูกลงโทษก่อน และหากจะละเว้นการปฏิบัติใด ๆ ก็จะต้องอธิบายเหตุผลให้ นร.ฟังเช่นกัน เพราะไม่อยากให้ นร.เกิดข้อสงสัยในการปฏิบัติอย่างที่ผมเคยเจอ อีกเรื่องหนึ่งก็คือ เวลาเรียนวิชาสังคมจะมีครูคนหนึ่งเข้ามาสอน และจะถามคำถามให้พวกผมตอบ ไม่ว่าจะตอบผิดหรือถูกก็จะถูกครูคนนี้ตีเสมอ จนเกร็งมากในเวลาเรียนวิชานี้ ทำให้สิ่งที่ควรจะรับรู้ก็กลายเป็นสมองไม่รับทราบ ท้ายที่สุดครูคนนี้ก็ออกไป จนผมเรียน ม.1 นอกจากจะพบครูคณิตศาสตร์ ที่ผมเคยเล่าทำให้ผมเกลียดคณิตศาสตร์ แล้ว ยังมีวิชาวิทยาศาสตร์ ที่ครูจ้องจะตี นร.เมื่อ นร.ตอบคำถามไม่ได้ แต่ก็ยังดีที่ผมไม่เกลียดวิชานี้เลยทีเดียว พอมาเปลี่ยน รร.ใหม่ ทำให้ผมรู้สึกรักวิชาวิทยาศาสตร์มากทีเดียว ผมจึงคาใจว่าวิธีการกดดันด้วยการลงโทษ นร.นั้น สร้างแรงกระตุ้นแนวไหนให้กับ นร. ผมไม่ปฏิเสธในเรื่องการลงโทษ แต่ผมอยากให้ครูมีเหตุผลในการปฏิบัติให้มากกว่านี้ อันนี้เขียนมาเพื่อระบาย แต่ก็เป็นความรู้สึกของเด็กคนหนึ่งที่โตมาเป็นครู และพยายามแก้ไขในส่วนที่คาใจให้หายไป

Advertisement