วันนี้ผมตื่นนอนขึ้นมา มึนงงนิดหน่อย แล้วสมองมันก็แวบขึ้นมาว่า อายุ ๔๑ แล้วนะ  แล้วยังไง ก็ผมยังโสดทั้งแท่งน่ะสิ วันนี้เป็นวันหยุดเลยไปเดินห้าง แล้วมาคิดทบทวนว่า ทำไมเรายังไม่มีแฟน เพราะช่วงนี้หลายคนก็มักจะถามผมบ่อย มีแฟนยัง มีครอบครัวยัง เป็นเกยืไหม (อันนี้ผมว่ามันเป็นข้อกล่าวหาที่ร้ายแรงสำหรับหนุ่มโสด) แต่ใครจะคิดไงก็ช่างเหอะ เอาเป็นว่าความเป็นจริงคือ ผมเป็นหนุ่มขึ้นคาน บ้านผมเรียกว่าบ่าวเคิ้น น่ะครับ ถ้าจะถามผมว่าผมหน้าตาขี้เหร่ไหม ก็ไม่นะ พอไปวัดไปวาได้โดยไม่อายใคร และเคยมีคนมาชอบผม ผมไปชอบเค้าหรือมาคบผม มีไหม ก็มีแยะ แต่ทำไมเราถึงได้กินแห้วตลอด ผมก็มาวิเคราะห์สาเหตุ นั่นก็คือผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยสร้างภาพเท่าไหร่ คือผมเป็นไง ผมก็จะเป็นอย่างนั้น ไม่สร้างภาพให้หรู ดูดี แล้วมีนั่งชีช้ำภายหลัง ผมอยากให้คนที่มาคบผมเห็นตัวตนจริง ๆ ดีกว่า ถ้าคบได้ก็คบ ถ้าคบไม่ได้ก็บาย ซึ่งผลที่ได้รับก็คือการบายจากกัน ก็ต้องรับสภาพกันไป แต่การเป็นคนโสดก็ดีนะ ทำอะไรได้เต็มที่ ทำงาน หรือจะทำกิจกรรมต่าง ๆ ได้หมด แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีในความโสดของผมก็คือความเหงา โดยเฉพาะเวลาไปดูหนัง หรือเดินห้างเนี่ย ต้องเดินคนเดียว เพื่อนฝูงที่เค้ามีครอบครัว เค้าก็ไม่มีเวลามาเดินด้วยหรอก จะพบก็นาน ๆ เจอกันที อย่างเรืองเวลาดูหนังเนี่ย ประเภทหนังตลกและโรแมนติก เนี่ย มันทำให้คนโสดอย่างผมเหงาจริงๆ ที่เวลาซื้อตัวคนอื่นเค้าซื้อเป็นคู่ ผมต้องซื้อเดี่ยว เวลาบทซึ้ง ๆ ในหนังคนที่มากับแฟนก็คุยกัน สวีทกัน ผมน่ะเหรอยิ้มคนเดียวน่ะสิ แล้วก็ฝันว่าอยากมีความรักแบบนี้จัง(ในหนัง)เวลาดูหนังตลก เค้าจับคู่วิจารณ์หนัง ผมก็หัวเราะคนเดียว เวลาเดินห้างเค้าเข็นรถเป็นคู่ คุยกันกระหนุงกระหนิง ผมน่ะเหรอ เดินหิ้วตะกร้าคนเดียวอีกแหละ แต่ถึงจะเหงา ก็ไม่ใช่จะเหงาไปตลอดเวลาหรอก มันก็ยังมีโอกาสที่จะสนุกในเรื่องอื่น ๆ มาทดแทนกันได้  อย่างน้อยตอนนี้ผมก็มีกลุ่มคนที่ขายไม่ออกรุ่นเดียวกัน ทั้งชายจริง หญิงแท้  เกย์อกหัก มาเป็นเพื่อนคุยกัน กินข้าวด้วยกัน หลายคนก็บอกว่าทำไมไม่จับคู่กันเลยอะ ก็พอถึงตอนนี้คิดว่าอยากคบกันแบบเพื่อนดีกว่า เอาไว้ดูแลกันยามแก่ชรา ใครป่วยพวกที่เหลือก็ยกโขยงกันไปดูแล อบอุ่นดีออก คิด ๆ ไปผมเริ่มชินกับชีวิตโสดแล้วล่ะ คุณล่ะคิดเหมือนผมไหม ชีวิตโสดจงเจริญ เย้

Advertisement