โอ้พี่จ๋า...
น้องขอลา...ไปก่อน...รักซ้อน...แทรกแซง
เสียที...คู่แข่ง...แย่งไปอายเขา
พี่ก็มิได้คิดเหลือ...เยื่อใย

สิ้นศรัทธา...น้องขอลา
ขายหน้า...ถ้าคืนอยู่ไป
ดูหรือใจ...ของพี่มีเพียงหลอกหลอน

สัญญา...แล้วมาทอดถอน
ปลูกรักซ้อน...ถอนรักนี้
ชาตินี้...ไม่มีแน่นอน

เสียที...ที่เคยอ้อนวอน
ยามหนาว...ให้เฝ้ากอดหมอน
กลับมาถอน...รักได้

หลงเชิดชู...กลับสูญความดี
ชาติใหม่มี...ไม่ขอพบพาล ให้ฝันใฝ่

ชาติเดียวพอ...ขอไกล
ชาติใหม่...ใคร่อธิษฐาน
อย่าพบพาล...รักมารยา

ความรัก...กำมะลอพอกันที
ชายที่ดี...ยังมีใ้ห้น้อง...เรื่องหา

ชายหลายใจ...ไม่หมายวิวาห์
ขายหน้าำ...พาเสื่อมศักดิ์ศรี
สิ้นสุดกันที...ชายชั่ว

น้ำตาที่หลั่ง...ลูกสาวพ่อแก่
ไหลเป็นกระแส...เหมือนใจ...จะขาดรอนๆ
โลกนี้...เปรียบเหมือน...ดั่งโลกละคร
พร่าหัวใจอ่อนๆ...ซุกซ่อน...ความจริง...ที่มี

ผู้ชายคนนั้น...เค้าเป็นพระเอก
เค้าช่างสรรเสก...มอบความรัก...ให้สตรี
เจ็บช้ำ...ถ้อยคำหวานๆ...ของพี่
ที่รักจ๋า...พอกันที...โชคดี...ในวันวิวาห์

เธอมีความสุข...ทิ้งความทุกข์ให้ฉัน
ลืมแล้วที่เคยรักกัน...ลืมวัน...ที่ปรารถนา
น้ำตาตก...ขอไกล...จากโลกมายา
ไม่รักแล้วไยจะฆ่า...ฆ่าน้อง...ให้ตายทั้งเป็น

พระเอกลิเก...ที่รูปหล่อๆ
คือเพชรฆาตเชือดคอ...หลอกล้อ...รักลวงซ่อนเร้น
เค้ามีคนอื่น...ฉันจึง...ต้องกระเด็น
ถ้ารู้หวังเพียงชมเล่น...ขอเป็น...คนไร้วิญญาณ

.......................................................