ภาพสะท้อนความรู้สึก สำนึกความเป็นครู....เหงา หดหู่ เดียวดาย..ต้องขยายครับ

     พ่อ(แม่)...มีบุญคุณใหญ่หลวง

                     ข้าพเจ้ามองจากหน้าต่างที่ทำงาน
ภาพที่เห็นคือสนามฟุตบอลโรงเรียน ซึ่งมันคงเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

แต่วันนี้มีความแปลกใหม่เกิดขึ้น ก็คือ มีการปรับพื้นสนามและปลูกหญ้าใหม่
คนงานที่ถูกจ้างมาปรับพื้นปลูกหญ้า ที่สนามทำงานอย่างแข็งขัน

ข้าพเจ้ามองไปที่คนเหล่านั้น แดดแรงขึ้นทุกทีๆๆ ตอนบ่ายยิ่งร้อนมาก
คนงานขุดดินพลิกฟื้นเพื่อปลูกหญ้า บางคนปาดเหงื่อที่หยดย้อยลงมา
แล้วก็ก้มลงขุดดินต่อไป ท่ามกลางแสงแดดร้อน ท่ามกลางหยาดเหงือ
เพื่อแลกกับรายได้วันละ 150 บาท

เหลียวมามองห้องเรียนของนักเรียน นักเรียนพากันซื้อเสื้อวอร์มใหม่เพื่อ
เป็นอนุสรณ์สำหรับรุ่นการศึกษา ตัวหนึ่งเกือบหกร้อย พากันอวดเสื้อใหม่

ภาพในมุมกลับกัน คนงานซึ่งเป็นคุณพ่อคุณแม่สำหรับเด็กหลายคนกำลัง
ก้มหน้าขุดดินท่ามกลางแสงแดดแรงกล้า หยาดเหงือหยดรดหน้า ไม่มีสิทธิ์
ได้พัก จนกว่าจะถึงเวลาพัก เพื่อแลกกับเงิน 150 บาทต่อวัน

มองดูนักเรียนใช้โทรศัพท์มือถือราคาหมื่นกว่าบาท คุยกับเพื่อนและต่างอวดกัน
ว่าของใครจะแพงและทันสมัยมากกว่ากัน ต่างดูคลิปวิดีโอที่ถูกส่งมาจากไหนไม่ทราบ มองแล้วเหลียวมองภาพขุดดินปรับสนามหญ้าของคนงาน มันเป็นมุมกลับกันมาก กลับกันแบบหน้ามือเป็นหลังมือ ชนิดฟ้ากับดิน

มองดูนักเรียนอีกครั้ง ก่อนจะเลิกโรงเรียน นักเรียนหญิงคว้ากระจก แป้ง หวี มา
จัดการให้ตัวเองสวยงามตอนจะกลับบ้าน นักเรียนชายก็กระเซ้าเย้าหยอกกันเล่น
ในห้องเรียน     มองไปที่สนามแสงแดดเวลาใกล้บ่ายสี่โมง แรงมาก คนงานที่ปรับพื้นสนามต่างคน ต่างก็ก้มหน้าขุดดินอยู่อย่างนี้น ทำงานไปพร้อมหยาดเหงือไป บางคนมองไปที่ นักเรียนที่พากันเดินกลับบ้าน ใจจะนึกอย่างไรไม่ทราบ แต่ก็คงมองภาพเหมือน ลูกตัวเองอยู่ในแถวของนักเรียนที่กำลังเดินกลับบ้าน

คงมีอยู่สักคนที่ภูมิใจมากเหลือเกินที่ลูกตัวเองเป็นหนึ่งในแถวนักเรียนที่กำลัง
เดินกลับบ้าน ภูมิใจที่จะได้นำเงินรายได้ส่วนหนึ่งที่เหลือเก็บไว้ให้ลูกน้อยได้ใช้

หยาดเหงื่อของคนงานเหล่านั้น ล้วนเป็นหยาดเหงื่อแรงงานของคุณพ่อคุณแม่
ที่อดทนทำงานทุกอย่างเพื่อให้ลูกของตัวมีความสุข ไม่ต้องทนทุกข์แบบตัวเอง
อดทนกินเหงือ อดทนที่จะทนความร้อน อดทนที่จะใช้แรงกาย เพื่อแลกกับเงิน
เพียงน้อยนิดเพื่อให้ลูกได้สบายไม่ต้องทุกข์ทรมานในอนาคตเหมือนกับตัวเอง

ข้าพเจ้าเคยชี้ให้นักเรียนดูภาพคนงานเหล่านั้น ชี้จิตสำนึกว่าคุณพ่อคุณแม่ลำบาก
มากมายอย่างไร แต่ไม่มีใครสนใจมองผ่านเลยไปเหมือนมองกระจกที่ทะลุผ่าน
ไม่มีใครสนใจความทุกข์ยากแสนเข็ญของคนที่รักตัวเอง
        -   อยากบอกเหลือเกิน ว่าถ้าวันใดขาดคุณพ่อคุณแม่ไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตตัวเอง
        - อยากบอกเหลือเกิน ว่าภาพที่ได้เห็นเป็นภาพจริง ไม่ใช่ภาพนิยาย เป็นภาพที่บ่งบอก ถึงความทุกข์ยากแสนเข็ญของผู้ที่ไดชื่อว่าพ่อแม่ ของนักเรียนหลายๆ คน

   ข้าพเจ้าเห็นแล้ว นึกเปรียบเทียบดูแล้วน้ำตาซึมบอกไม่ถูก ทำไมลูกถึงไม่ให้ความสนใจความทุกข์ยากของพ่อแม่บ้างนะ.....