เห็นขนุนหนามหนาไม่น่ากิน             แต่รสกลิ่นภายในชอบใจคน
            เหมือนรูปชั่วใจดีเจ้าพี่เอ๋ย               ไม่เลือกเลยสุดแท้แต่กุศล
            ที่รูปดีใจชั่วตัวซุกซน                       ไม่เป็นผลคบยากลำบากใจฯ      

                                                                  จากนิราศพระประธม

             ·       อันมนุษย์สุดจะเชื่อมันเหลือปด      พูดสะบถแล้วสะบัดไม่ขัดสน
           เพราะแต่คำน้ำจิตคิดประจญ             ปากเป็นผลใจเป็นพาลเหลือมารยา
           ใครหลงลิ้นกินลูกยอก็พอม้วย             ต้องตายด้วยปากมนุษย์ที่มุสา
           คนทุกวันมันมิซื่อถือสัจจา                  สู้สัตว์ป่าก็ไม่ได้ใจลำพองฯ

                                                                                            จากเรื่องโคบุตร

 
                                      ·       โบราณว่าถ้าเหลือกำลังลาก              จงออกปากบอกแขกช่วยแบกหามฯ
                               ·       อันรูปรสกลิ่นเสียงเคียงสัมผัส             ที่คฤหัสถ์หวงแหนไม่แก่นสาร
                                                   ครั้นระงับดับขันธสันดาน                        ย่อมสาธารณ์เปื่อยเน่าเสียเปล่าดายฯ 
   

                            ·       ถึงคับที่มีผู้ว่าอยู่ได้                แต่คับใจอยู่ยากลำบากเหลือฯ
                            ·       เป็นสาวแส้แร่วิ่งมาชิงผัว         อันความชั่วดังเอามีดเข้ากรีดหิน
                              ถึงจะคิดปิดหน้าสิ้นฟ้าดิน                ก็ไม่สิ้นสุดอายเป็นลายลือฯ
                                     ·       บาทหลวงว่าวิสัยในมนุษย์        ฟันจะหลุดแล้วก็ห้ามปรามไม่ไหว
                                  ห้ามเกศาว่าอย่าหงอกยังนอกใจ     มันขืนหงอกออกจนได้มันไม่ฟัง
                                        ·       ด้วยวิสัยในประเทศทุกเขตแค้วน      ถึงโกรธแค้นความรักย่อมหักหาย
                                        อันความจริงหญิงก็ม้วยลงด้วยชาย          ชายก็ตายลงด้วยหญิงจริงดังนี้ฯ