พี่บอกแล้วไม่เชื่อนั้นเหลือใจ |
|
หนักอะไรจะเหมือนรักหนักอุรา
|
|
|
หลงอะไรจะเหมือนหลงทรงมนุษย์ |
ที่โศกสุดเศร้าแสนเสน่หา
|
|
|
จนลืมตัวมัวหมองเพราะต้องตา |
ต้องตรึกตราตรอมจิตเพราะปิดความ
|
|
|
บุราณว่าถ้าเหลือกำลังลาก |
ให้ออกปากบอกแขกช่วยแบกหาม
|
|
|
แม้นพ่อบอกออกบ้างไม่พรางความ |
จะเป็นล่ามแก้ไขให้ได้การ
|
|
|