บ่อยครั้งที่ครูต้องหน้าแตก...

...เชื่อว่าประสบการณ์ การเป็นครูของ คุณครูหลายๆท่านอาจจะเคยพบเจอกับเรื่องราวเช่นนี้...ปัญหานี้..และแก้ปัญหานี้

                                                     ...ครูรัชนี นำมาฝากด้วยรักและปรารถนาดีค่ะ

              บ่อยครั้งที่ครูต้องหน้าแตก...แตกอีกแล้ว..กับการหน้าแตก  งานนี้ไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก ถ้าบางคนอาจจะมีความเห็นว่าต้องมีฝ่ายผิดข้างหนี่งนั้น        "ครูขอรับผิดเพียงผู้เดียว" 

             เกี่ยวกับมารยาทของนักเรียน  ซึ่งมาจากพื้นฐานการเลี้ยงดู การอบรมสั่งสอนที่แตกต่างกัน  บางกลุ่มกล่าวให้ลึก ๆ ว่าเป็นเรื่องของดีเอ็นเอ เป็นนิสัยถาวร เป็นสิ่งที่ขุดไม่ได้ เกลาไม่ออกล้วนแล้วแต่เหตุผลที่สาหัสสากรรจ์  อันหมายถึงพฤติกรรมการแสดงออก  การดำเนินชีวิต การจัดการตัวเองของแต่ละคน  ในที่นี้ก็คือพฤติกรรมของนักเรียน ได้แก่การทำความเคารพ การพูด การแสดงออกที่ทำให้ผู้อื่นมีความสุข และพึงพอใจเหล่านี้ถือเป็นมารยาท  ซึ่งจะเกิดขึ้นได้เป็นนิสัยอันถาวรต้องมาจากการฝึกตั้งแต่เล็ก ๆ อย่างเช่นคำกล่าวที่ว่า                    "วินัยดีต้องเริ่มที่บ้าน"

          แต่พวกเราเป็นครูบ้านนอก  เราขอรับวินัย..ของเด็กให้มาเริ่มที่โรงเรียน  ก่อนที่พวกเราจะนำนักเรียนไปร่วมกิจกรรม หรือมีแขกมาเยี่ยมโรงเรียนเราจะซักซ้อมเรื่องมารยาทก่อนเป็นอันดับแรก  "เมื่อเห็นใครไหว้ครู หรือเห็นครูไหว้ใคร  หนูต้องไหว้ตาม โดยที่ครูไม่ต้องบอกนะคะ"  ทุกคนรับปากทุกครั้งว่าจะทำตามเพราะง่ายดีกับคำว่า "ครับ/ค่ะ"  เพียงแค่นี่ครูก็ชื่นใจ

         ทำไมครูจะต้องหน้าแตก???...เพราะนักเรียนลืมข้อตกลง ลืมสัญญานั่นเอง  มีวันหนึ่งได้นำนักเรียนไปนำเสนอโครงการคุณธรรมการทำความดีเฉลิมพระเกียรติฯ โรงเรียนคุณธรรมชั้นนำ ที่สำนักงานเขตพื้นที่.....ก่อนขึ้นเวทีนักเรียนจะต้องนำเสนอ ตอบข้อซักถามของคณะกรรมการที่นิทรรศการของตนเอง นักเรียน  3 คนที่เป็นตัวแทน หญิง 2 และชายอีก 1 ได้ไปยืนประจำที่ของตนเอง  ครูที่ไปด้วย  3 ท่านต่างก็ยิ้มแย้ม แจ่มใส ให้กำลังใจ ไปยืนใกล้ ๆ เพื่อให้นักเรียนมีความมั่นใจมากขึ้น

         เมื่อคณะกรรมการมาถึงนักเรียนหญิง 2 คนไหว้อย่างอ่อนหวาน ประทับใจครูผู้อบรมก็พอใจที่สุดแล้ว  แต่นักเรียนชายยังไม่ยอมไหว้สักที  เมื่อครูสะกิดแล้วสะกิดอีกก็ยัง  จนถึงสามครั้งก็ยัง  นอกจากนั้นยังทำหน้าตาเฉยเมยไม่ยิ้มไม่แย้มให้เห็น.........        ครูเริ่มหน้าชา...ตึง..พร้อมที่จะแตก  หรือแตกไปแล้วก็ได้ เมื่อนักเรียนตัวแทนโรงเรียนคุณธรรมชั้นนำมีพฤติกรรมเช่นนี้  ภายหลังได้ถามถึงสาเหตุที่ไม่ยอมไหว้  ได้รับคำตอบว่า..."กรรมการไม่มองหน้า"  ครูคิดว่าการอบรมครั้งต่อไปจะได้เริ่มเวอร์ชั่นใหม่ว่า.."ต่อไปใครจะมองหน้าหรือไม่มองหน้าก็ต้องไหว้ววววว"  เสมอ ๆ ๆ ๆ...นะจ๊ะนักเรียนที่รัก...

        ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา  ต้องปรับปรุงพฤติกรรมส่วนตัวคือเมื่อไปโรงเรียนต้องพยายามที่จะให้เกียรตินักเรียนบ้าง...มองนักเรียนที่ตรงหน้า ที่เดินผ่านไปทุก ๆ ครั้ง  แต่ในทางปฏิบัตินักเรียนทุกคนเมื่อเห็นครู  แม้ไม่ได้มองหน้าเด็กก็ถามทักทาย ให้  ได้ยินทุกวันจนเป็นที่คุ้นเคยและประทับใจ "คุณครูขาสวัสดีค่ะ/คุณครูครับสวัสดีครับ" ทุกครั้งที่พบกัน....

        หลังจากนั้นมา ครูเริ่มหน้าแตกน้อยลง  จนในที่สุดก็หายจากอาการหน้าแตก โดยไม่ต้องใช้โลชั่นหรือครีมทาเลย..ขอบใจนักเรียนมากนะคะ...