ศาลฎีกา เห็นว่า พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537  มาตรา 4 ให้ความหมายคำว่า  “เผยแพร่ต่อสาธารณชน” ไว้ว่า ทำให้ปรากฏต่อสาธารณชนโดยการแสดง การบรรยาย การสวด การบรรเลง การทำให้ปรากฏด้วยเสียง และภาพ การก่อสร้าง การจำหน่ายหรือโดยวิธีอื่นใดซึ่งงานทีได้จัดทำขึ้น

การที่จำเลยนำแผ่นวีซีดี ซึ่งเป็นงานสิ่งบันทึกเสียง และโสตทัศนวัสดุที่บันทึกข้อมูลงานดนตรีกรรมเพลง “เทพธิดาผ้าซิ่น” และเพลง “โบว์รักสีดำ” ซึ่งทำขึ้นโดยละเมิดลิขสิทธิ์  จำนวน 2 แผ่น  เข้าประกอบไว้ในตู้เพลงวีซีดีคาราโอเกะ ซึ่งมีเครื่องอ่าน ข้อมูลทำการแปลงสัญญาณดิจิตัลออกเป็นสัญญาณภาพและเสียงผ่านออกทางจอภาพและลำโพง  ปรากฏเนื้อร้องและทำนองออกเผยแพร่ต่อสาธาณชนในร้านอาหารของจำเลย เพื่อให้บริการแก่ลูกค้าผู้เข้ามาใช้บริการฟังเพลงและขับร้อง

การกระทำดังกล่าว เป็นการกระทำเพื่อแสวงหากำไรในทางการค้าโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผุ้เสียหาย  การเปิดเพลงดังกล่าวเพื่อให้สาธารณชนฟัง เป็นการกระทำครบองค์ประกอบความผิดแล้ว  การกระทำจึงมีความผิดฐานละเมิดลิขสิทธิ์ ให้ลงโทษปรับจำเลย 50.000 บาท จำเลยให้การรับสารภพ ลดโทษให้กึ่งหนึ่งคงปรับ 25,000 บาท  ให้คืนตู้เพลงวีซีดีคาราโอเกะ 1 ตู้ สมุดรายการเพลง 1 เล่มแก่เจ้าของ ให้วีซีดีที่ทำขึ้นโดยละเมิดลิขสิทธิ์จำนวน 2 แผ่น  ตกเป็นของผู้เสียหายซึ่งเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ (เทียบฎีกาที่  302/2550)

                  เรื่องนี้ จึงเป็นอุทาหรณ์เตือนใจ  หากพลาดพลั้งไป อาจต้องเสียเงิน เสียเวลาทำมาหากิน และเสียรู้อีกด้วย  

Advertisement