ด้วยบทกวี จากเว็บไซต์  พันธมิตรสหภาพแรงงานประชาธิปไตย ที่สะท้อนให้เห็นชีวิตของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งไว้ในอีกแง่มุมหนึ่ง เพื่อให้ผู้อ่านได้ย้อนคิดและตระหนักว่าถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่สังคมควรจะมองผู้หญิงด้วยความเสมอภาคและยุติธรรม

....เพราะว่า งานของผู้หญิงทำเท่าไหร่ไม่เคยหมด

และ ถูกกดค่าแรง หรือน่าเบื่อ จำเจ ซ้ำซาก

และ เราจะเป็นคนแรกที่ถูกไล่ออก

และ รูปร่างหน้าตาสำคัญกว่าความสามารถ

และ ถ้าเราถูกข่มขืน ก็เป็นความผิดของเรา

และ ถ้าเราถูกทำร้ายร่างกายก็เพราะเราหาแส่เรื่องเอง

และ ถ้าเราขึ้นเสียง เราก็เป็นอีปากกรรไกร

และ ถ้าเราชอบ เซ็กส์ เราก็เป็นคนร่านราคะแต่ ถ้าเราไม่สน ก็กลายเป็นคนทึนทึก ตายด้าน

และ ถ้าเรารักผู้หญิงด้วยกัน ก็เพราะหา “ ชายแท้ ” ไม่ได้

และ เมื่อเราถามหมอมากไปหน่อยเราก็เป็นพวกประสาทซอกแซก จุกจิก

และ ถ้าเราอยากให้มีศูนย์เลี้ยงเด็กในชุมชนเราก็กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว

และ เมื่อเราลุกขึ้นร้องสิทธิก็เป็นคนก้าวร้าวรุนแรง “ ไม่เป็นผู้หญิง ” แต่พอเราไม่ต่อสู้ก็กลายเป็นพวกเพศอ่อนแอเหมือนเดิม

และ เมื่อเราอยากแต่งงาน ก็หาว่าเราจับผู้ชายแต่พอเราไม่ยอมแต่ง ก็หาว่าเรา “ ฝืนธรรมชาติ ”

และ เพราะเราคิดหาวิธีคุมกำเนิดที่ดียังไม่ได้ขณะที่คิดให้ผู้ชายไปเดินบนโลกพระจันทร์

และ เมื่อถึงเวลาที่เราหมดทางแก้ไข ตัดสินใจไม่อยาก ‘‘ ท้อง ’’ กลับต้องถูกเป็นจำเลยรับโทษผิด เพราะคิดทำแท้ง

และ เรื่องโน้น เรื่องนี้

และ ด้วยเหตุผลอีกมากมายหลายประการเราจึงมาร่วมกับขบวนการสิทธิสตรี…

                               จ๊อยซ์ สตีเว่นส์

อ้างอิง

1 . www.women-family.go.th/new/faq.html24/05/06

2 . www.workers-voice.org/adtusite/articles/gender.html 24/05/06

3. www.baanjomyut.com/10000sword/women_poem/01.html

4. กาญจนา แก้วเทพ .สตรีศึกษา 2 . กรุงเทพมหานคร:หจก.อรุณการพิมพ์ ,2544

Advertisement