เรื่องจริงจาก ม.Stanford > >


> > *วันแรกที่พวกเราเริ่มการเรียนในมหาวิทยาลัยนั้น*> >

> > *อาจารย์ของเราได้เข้ามาแนะนำตัว*> >

> > *และบอกให้พวกเราทำความรู้จักกับคนอื่นๆ ที่เราไม่รู้จักมาก่อน*>
> >
> > *ผมยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆ และมีมือๆ หนึ่ง เอื้อมมาจับบ่าของผม* >
> >
> > *ผมหันไปพบกับหญิงชราร่างเล็ก ผิวหนังเหี่ยวย่น ที่ส่งรอยยิ้มอันเป็นประกายมาให้ผม> > *>

> > *รอยยิ้มนั้นทำให้เธอดูสดใสอย่างยิ่ง*> > >

> > *หญิงชราคนนั้นกล่าวขึ้นว่า> >

> *'สวัสดี รูปหล่อ > ฉันชื่อโรส อายุแปดสิบเจ็ดแล้ว > มาให้ฉันกอดสักทีสิ'*>
> >
> > *ผมหัวเราะกับท่าทางของเธอ > และตอบอย่างร่าเริงว่า*> >

> > *'แน่นอน ได้สิครับ ' > แล้วเธอก็กอดผมอย่างแรง > ผมถามเธอว่า* > >

> > *'ทำไมคุณถึงมาเรียนมหาวิทยาลัย เอาตอนที่อายุน้อยและไร้เดียงสาอย่างนี้ละ.. > '*
> >
> > *เธอตอบด้วยเสียงปนหัวเราะว่า > 'ฉันมาหาสามีรวยๆ ที่ฉันจะได้แต่งงานด้วย แล้วมีลูกสักสองสามคน... > ' * >
> > > *ผมขัดจังหวะเธอ โดยถามว่า 'ไม่เอาครับ. ถามจริงๆ ' > ผมสงสัยจริงๆ> ว่า > อะไรทำให้เธอมาเรียนที่นี่ตอนที่อายุขนาดนี้ > และเธอตอบว่า *>

> > *'ฉันฝันมานานแล้ว ว่าฉันจะได้ปริญญา > และตอนนี้ ฉันก็กำลังจะได้ปริญญาที่ฉันฝัน'*>
> > >
> *หลังเลิกเรียนวิชานั้น > เราเดินไปที่อาคารสโมสรนักศึกษาด้วยกัน>

> และนั่งกินชอคโกแลตปั่นด้วยกัน > เรากลายเป็นเพื่อนกันในทันที> > *
> >
> > *ตลอดสามเดือนหลังจากนั้น > เราจะออกจากชั้นเรียนพร้อมกัน > >
> และจะไปนั่งคุยกันไม่หยุด > ผมนั้นประหลาดใจเสมอเมื่อได้ฟัง

> 'ยานเวลา' ลำนี้ แบ่งปันความรู้ และประสบการณ์ของเธอให้กับผม*>
> >
> *ตลอดปีนั้น โรสได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยของเรา > >
> และเธอนั้นจะเป็นเพื่อนได้กับทุกคนในทุกที่ที่เธอไป เธอรักที่จะแต่งตัวดีๆ > *>
> >
> *และดื่มด่ำอยู่กับความสนใจ ที่นักศึกษาคนอื่นๆ มีให้กับเธอ >

<<เธอได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ เมื่อถึงตอนสิ้นสุดภาคการศึกษา > >

> เราได้เชิญโรสให้มาพูดที่งานเลี้ยงของทีมฟุตบอลของเรา*> >
> >
> *ผมไม่เคยลืมเลยว่า เธอได้สอนอะไรให้กับเรา >

... พิธีกรแนะนำตัวเธอ และเธอก็เดินขึ้นมาที่แท่น > *>
> >
> *ตอนที่เธอกำลังเตรียมตัวที่จะพูดตามที่เธอตั้งใจนั้น* >
> >
> > *เธอทำการ์ดที่บันทึกเรื่องที่เธอจะพูดตกพื้น เธอทั้งอาย ทั้งประหม่า*> >
> > *แต่เธอโน้มตัวเข้าหาไมโครโฟนแล้วบอกว่า*> >

> > *'ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันซุ่มซ่าม > ฉันเลิกกินเบียร์มาตั้งนานแล้ว*> >
> >
> *แต่วิสกี้พวกนี้มันแรงจริงๆ... ฉันคงจะเอาบทของฉัน*>
> >
*> > มาเรียงใหม่ไม่ทันแล้วงั้นฉันก็คงได้แค่บอกเรื่องที่ฉันรู้ให้กับพวกคุณก็แล้วกัน'> > *>
> >
> *พวกเราทุกคนหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ตอนที่เธอเริ่มต้นว่า* > >
> > > *'พวกเราทุกคนนั้น ไม่ได้หยุดเล่นเพราะเราแก่หรอก > แต่เราแก่เพราะว่าเราหยุดเล่น> > *>

> > *ที่จริงแล้วมี ...เคล็ดลับสู่การที่จะยังหนุ่มสาวอยู่เสมอมีความสุข*> > >

> > *และประสบความสำเร็จอยู่* > *4 ประการ* >
> >
*1) พวกคุณจะต้องหัวเราะ และมีเรื่องสนุกๆ ขำขันทุกวัน

*2) พวกคุณจะต้องมีความฝัน เมื่อไรก็ตามที่คุณสูญเสียความฝันของคุณไป > คุณจะตาย มีคนมากมายที่ยังเดินไป > เดินมาอยู่ทั้งๆที่ตายไปแล้วและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตายไปแล้ว..*>
> > >
*3) การที่คุณ 'แก่ขึ้น' กับ 'เติบโตขึ้น' นั้นมันต่างกันมาก

> ถ้าคุณอายุสิบเก้า แล้วนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ > ปีหนึ่ง

และไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ตลอดทั้งปี > คุณก็จะอายุยี่สิบ* >
> >
> > *ถ้าฉันอายุแปดสิบเจ็ด แล้วนอนเฉยๆ > ไม่ทำอะไรเลยตลอดทั้งปี ฉันก็จะอายุแปดสิบแปด >

ทุกๆ คนนั้นจะแก่ขึ้นทั้งนั้น > ไม่จำเป็นต้องอาศัยความสามารถอะไรเลย*>

> > *ประเด็นของการเติบโตขึ้นนั้นอยู่ที่การแสวงหาโอกาสในการเปลี่ยนแปลง*

*4) อย่าทิ้งอะไรไว้ให้เสียใจภายหลัง คนสูงอายุส่วนใหญ่นั้น> > ไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้ว แต่มักจะเสียใจกับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ > *
> >
> *คนที่กลัวความตายนั้น มีแต่คนที่ยังมีสิ่งทีต้องเสียใจค้างอยู่ > '* >
> >
> *เธอจบการพูดของเธอด้วยการร้องเพลง* > *'The Rose' > อย่างกล้าหาญ*>
> >
> *และเธอได้แนะให้พวกเราทุกคนศึกษาเนื้อร้องของเพลงนั้นและเอาความหมายเหล่านั้นมา>

> ใช้กับชีวิตประจำวันของพวกเรา > * >
> >
> *เมื่อสิ้นปีการศึกษานั้น โรสได้รับปริญญาที่เธอได้เริ่มฝันไว้เมื่อนานมาแล้ว*>
> >
> > *หนึ่งสัปดาห์หลังจบการศึกษา โรสจากไปอย่างสงบ*> >
> >
> *เธอนอนหลับไปและไม่ตื่นขึ้นอีกเลย*>

> > > > *นักศึกษากว่าสองพันคนไปร่วมพิธีศพของเธอ เพื่อแสดงความเคารพ ต่อหญิงชราผู้วิเศษ*> > > >

> *ผู้ได้สอนให้พวกเขาได้รู้ ด้วยการทำให้เห็นเป็นตัวอย่างว่า> >

.......ไม่มีคำว่าสายเกินไปที่จะเป็นทุกสิ่งที่คุณสามารถเป็นได้* >
> >
> > *เมื่อคุณอ่านเรื่องนี้จบลง > กรุณาส่ง> > คำแนะนำอันดีเยี่ยมนี้ต่อให้กับเพื่อนและครอบครัวของคุณ > พวกเขาคงจะชอบมัน *>
> >
> > *เรื่องราวเหล่านี้ส่งต่อกันมาเพื่อระลึกถึงหญิงชราที่ชื่อ > โรส*>
> *จงจำไว้ว่า*> >

> > *'การแก่ขึ้นนั้น เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้*> > > > > *แต่การเติบโตขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่เราเลือกได้*> > > > > *เราอยู่ได้ด้วยสิ่งที่เราได้รับ แต่เราจะมีชีวิตอยู่เพราะสิ่งที่เราให้ไป'*> >

Advertisement