สองวันหลังจากเสร็จสิ้นการแข่งขันศิลปหัตถกรรม ประจำปี  2552  ที่มีจังหวัดอุบลราชธานีเป็นเจ้าภาพในการจัดกิจกรรมครั้งนี้ ...เฝ้าติดตามข่าวคราวความเป็นไปรายวัน วันละหลาย ๆ ครั้ง ผลการแข่งขันในแต่ละกิจกรรม จะมีรายงานเป็นระยะ ให้ทราบถึงรางวัลที่ได้รับ แน่นอนว่าต้องมีทั้งสมหวัง และผิดหวัง ซึ่งถือได้ว่า นั่นคือความจริง  ...ซึ่งทุกคนควรจะยอมรับ
 
       ก่อนหน้านั้น เจ้าภาพได้จัดเว็บบอร์ดเพื่ออำนวยความสะดวกในการเข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้ แต่สุดท้าย ณ วันนี้ 13 ธันวาคม 2553 ก็ถูกปิดลง จะมองเห็นเพียงข้อความ

     "ในสังคมย่อมมีทั้งคนดีและคนไม่ดี การทำงานย่อมมีทั้งถูกใจและไม่ถูกใจในส่วนของผลกระทบที่เราและท่านได้รับก็มีทั้งดีและไม่ดี ในส่วนที่ดีนั้นเราขอฝากให้ท่านเก็บไว้ในความทรงจำกลับไป แต่สิ่งไหนที่ท่านได้เจอสิ่งที่ไม่ดีเราเสียใจและขอโทษแทนในสิ่งที่เกิดขึ้น เรารู้ว่าทุกท่านทุ่มเทในการทำงานอย่างเต็มที่ สิ่งไหนที่ขาดตกบกพร่อง ในฐานะเจ้าภาพก็ต้องขออภัยเราเปิดเว็บบอร์ดขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือ บริการเพื่อนๆ ต่างบ้าน มิตรต่างแดน เพื่อให้ได้รับการอำนวยความสะดวกต่างๆ การรับรู้เรื่องราวข่าวสารต่างๆ การพูดคุยสอบถาม เพื่อก่อให้เกิดประโยชน์ต่อทุกท่านมากที่สุด การแสดงความคิดเห็นข้อเสนอแนะต่างๆ ทุกคำพูด มีความหมาย มีคุณค่ายิ่งต่อเรา เราเคารพทุกความคิดเห็น  เรารับได้ทั้งคำตำหนิและบ่น ไม่ได้ทำให้เราท้อใจในการทำงานเลย แต่ตรงกันข้ามกลับทำให้เรายิ่งอยากแก้ไขข้อบกพร่องต่างๆ นั้น เพื่อให้ทุกท่านได้ประทับใจในการมาเยือนบ้านของเรา เราอยากเห็นรอยยิ้มของท่านกลับไป ...
    จากนี้ไป ขอปิดการใช้งานเว็บบอร์ดไว้เพียงเท่านี้ คำชมทั้งหลายที่ท่านมอบให้จะถูกจารึกไว้ในความทรงจำของเราตลอดไป ส่วนคำเสนอแนะต่างๆ เราจะนำไปปรับปรุง
และแก้ไขต่อไป และคำไม่น่าฟังอื่นๆ เราจะไม่เก็บไว้แต่จะเอาไปไหลแม่น้ำมูล
ขอแสดงความเสียใจกับท่านที่ไม่ได้ดั่งหวัง ขอแสดงความยินดีกับทีมที่ประสบความสำเร็จการแข่งขันย่อมมีทั้งสมหวังและผิดหวัง แพ้หรือชนะเป็นสิ่งสมมุติ เหนือสิ่งสมมุติ
คือใจที่ปล่อยวาง การทำใจยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น ให้อภัยคนอื่นอย่างมีเมตตาธรรม
มีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก ในการจัดงานครั้งต่อไปที่จังหวัด..อุดรธานี เราขอบอกท่านว่าเรายังคึดฮอดทุกๆ ท่านที่มาเยี่ยมเราเสมอ..แล้วค่อยเจอกันนะ..สวัสดี " 

    เป็นหนึ่งความรู้สึกที่มีความเห็นใจ เพราะได้เข้าเยี่ยมและอ่านเว็บบอร์ดเกือบจะทุกข้อคิดเห็น ถามว่าคนชมมีไหม...มีค่ะ แต่น้อยมาก...เมื่อเทียบกับคำที่เขียนด้วยอารมณ์ไม่พอใจ .....เคยอ่านเจอที่ไหนไม่ทราบ ...บอกว่า หากอารมณ์ของเราไม่ปกติ คือ เสียใจมาก ผิดหวังมาก ดีใจมาก หรือจะรู้สึกใด ๆ ก็ตามที่มากเกินไปอย่าเขียน หรือพูดโดยเด็ดขาด หากทำไม่ได้ก็เขียนแต่น้อยและพูดแต่น้อย

     การทำงานจะให้ถูกใจคนทุกคนเป็นไปไม่ได้ ....แม้หน่วยเล็ก ๆ คือ ครอบครัว ก็ไม่สามารถทำให้ถูกใจได้ทุกคนใหญ่มาหน่อยหมู่บ้าน...ตำบล ...อำเภอ ...จังหวัด....ภาค ....และรวมไปถึงระดับประเทศ  ประโยชน์ใดที่จะมัวโทษสิ่งอื่น ๆ ที่ไม่ถูกใจเรา ...ไม่ได้ดั่งใจเรา ...แล้วใช้คำพูดที่ออกมาจากอารมณ์ทำให้กระทบถึงความรู้สึกของคนทำงาน ...และเช่นกันได้รับอีเมล์จากพี่สาว..มิตรภาพจากโกทูโนว  ได้ส่งคำพูดดี คิดดี ของหนูดี...คนเก่งที่มากความสามารถ ซึ่งจะขอตัดตอน มาเฉพาะส่วนที่เห็นว่า พวกเรา น่าจะนำมาเป็นข้อคิดในการมองคนอื่นค่ะ เพราะคุณแม่ของเธอให้เธอได้ทำในสิ่งที่เธออยากทำ  และสอนลูกด้วยการให้ลูกได้ฝึกประสบการณ์ตรงโดยไม่ต้องเรียนเป็นเวลาหนึ่งปี  การฝึกประสบการณ์ทำให้เธอถึงกับกล่าวว่า

       "ชีวิตช่วงนั้นทำให้หนูดีเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงหัวใจของคนที่ทำงานให้หนูดีทุกคน ส่งผลใ ห้หนูดีไม่เคยขึ้นเสียงใส่พนักงานแม้แต่คนเดียวไหว้แม่บ้านและคนขับรถทุกคนก่อน และคิดด้วยหัวใจถึงเขาและครอบครัวในทุกครั้ง"
 

       นั่นเฉพาะพนักงานในบริษัทของเธอ ...อยากให้ปัญญาชน ผู้ได้ชื่อว่ามีการศึกษา เข้าใจลึกซึ้งถึงหัวใจของคนทำงาน คนไม่ผิดพลาด คือ คนที่ไม่เคยทำงาน แต่หากข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้น เกิดจากการพยายามแล้วของคนเหล่านั้น ควรเห็นใจ  เข้าใจ....อย่าใช้วาจาที่ทำร้ายกันเลย วันหนึ่ง เมื่อถึงคราวที่จังหวัดเรา ได้เป็นเจ้าภาพ ...บทเรียน และข้อคิดเห็นเหล่านั้น อาจจะมาถึงเราบ้างก็ได้....หากคิดดี  พูดดี  จะได้สิ่งดี ๆ ตอบ...แล้วคุณยังเลือกที่จะมอบสิ่งไม่ดี ให้กันอยู่ใย

        ด้วยจิตเข้าใจ...และขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนทุกท่าน ร่วมกันสร้างสรรค์สิ่งที่ดีค่ะ มองแต่แง่ดีเถิด ...แล้วจิตเราจะเป็นสุขนะคะ

Advertisement